“ลักไก่”

            ในสมัยก่อน  กษัตริย์ของรัฐฉี่ชอบฟังคนเป่าขลุ่ยเป็นอย่างมาก  กษัตริย์องค์นี้มีนักดนตรีประมาณ 300 คน  เนื่องจากเขาเป็นคนชอบความสนุกสนาน  ครึกครื้น  เวลาเป่าขลุ่ยก็จะมีคนเป่า 300  คนตลอดเลย

                มีชายคนหนึ่งชื่อว่าหนานกัวได้ยินข่าวว่าเป็นงานอดิเรกของกษัตริย์องค์นี้  ก็เลยหาทางหาเงินโดยการเป่าขลุ่ย  เขาก็เลยวิ่งไปบอกกับกษัตริย์ว่า  “กษัตริย์พระเจ้าค่ะ  ข้าเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียง  การเป่าขลุ่ยก็เป่าได้ดีมาก”

 

                กษัตริย์ได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจมาก  รีบส่งเขาไปร่วมวงเป่าขลุ่ยกับนักดนตรี 300 คนนั้น  แท้ที่จริงแล้วผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป่าขลุ่ยเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว  เขาแอบปะปนกับนักดนตรี 300 คนเท่านั้น  ทุกครั้งก็ทำทีว่าเป่าขลุ่ยเป็น  เพื่อหลอกกษัตริย์และเงินของกษัตริย์เป็นจำนวนมาก

เวลาผ่านไปไม่นาน  กษัตรย์ฉี่หมิ่นได้ขึ้นครองราชย์   เขาชอบให้นักดนตรี 300 คน เล่นดนตรีเดี่ยวให้เขาฟัง  เมื่อหนานกัวได้ฟังเช่นนั้น  ก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว  จึงเก็บกระเป๋าแอบเผ่นหนีไป 

สรุป

นิทานสุภาษิตจีนเรื่อง “ลักไก่” อุปมาถึง  คนที่ไม่มีความสามารถอย่างแท้จริง  แต่ได้ปะปนเข้าไปอยู่ในหมู่ผู้รู้ผู้เชี่ยวชาญและแสแสร้งทำทีว่ารู้ว่าเป็นไปเขาด้วย